620. Son 2 gündə üçcə saat yuxu yatmışam, o da ki məlum napoleon yuxusuna görə haram oldu. Amma gün əla keçibdi, üstəlik bu gün dərmanlarımı atmamışdım.

Günorta kurs çıxışı telefonu açanda gördüm bildiriş var: "bertrand, özünə yaxşı bax. sağlığına diqqət elə, laqeyd yanaşma. Bu gün də cümədi, özünü ödüllendir, gününü gün etməyinçün elə bunu oxuyan kimi nəsə bir şey tap". Mən də qaldım ortada ki, ya gedib evə dərmanları atıb sağlığıma diqqət etməliyəm, ya da elə indicə nəsə aktivite tapmalıyam. Sözlüyə yazanda səs çıxmadı, özümü verdim tək gəzməyə. "temboli" də bir az qabaq günümü gözəlləşdirən hadisə olmuşdu. (bax: günü gözəlləşdirən anlar)

Bulvarın girişində italyan bir xanım oğlu ilə şahmat oynayırdı. Düzü, çox zəif oynayırdılar. ingiliscə tipik 1-2 şey soruşdum, qadın da dili bildiyimi görüb məndən oyun barədə bir neçə şey soruşdu. xanıma kömək edib oğlunu mat elədikdən sonra qarşılıqlı olaraq canayaxın bir istiliklə mehriban sağollaşıb ordan ayrıldıq. O xanımla danışanda gördüm ki, speaking'im istədiyim səviyyəyə çatmasa da, əməlli inkişaf edib. Özümdən asılı olmadan içimdə bir fərəh yarandı.

Axşamçağı da öz uşaqlarımıza gələ bilməyəcəyimi deyib sözlük uşaqları ilə görüşdük. dedim qoy söz çıxarmışam, "adicto qonaqlığını" verim. Düzdü, görüşdə bir anlıq gərginlik gəldi mənə. onu da içimdə boğub üzümə su vurmaqla keçişdirdim şükür. 6 yazar enişli-yoxuşlu qəşəng də söhbətlər, müzakirələr getdi; təzə bir maraqlı yazarla da tanış olduq. Ara yerdə də uşaqların 1-2 şəklin çəkib zəif nöqtəm olan portret fotoqrafiyasında da az-max təcrübə toplamağa çalışdım. 1 saat deyil heç evə gəlmişəm. Hər nə qədər dərmanları axsatmağım qanımı qaraltsa da, gün əjdəha kimi keçib. Təki elə pis günüm belə olsun...